تاریخ سنگاپور- کشوری به بزرگی یک استان
سنگاپور کشوری است که در جنوب مالزی واقع شده است. دردوران باستان این سرزمین بصورت حکومت پادشاهی اداره می شده و قدیمی ترین سندی که در این خصوص بدست آمده است مربوط به قرن سوم و به زبان چینی است در آنزمان چینی ها و مالایی های ساکن در این استان قرارداد تجاری منعقد کرده و در واقع شروع روند مهاجرت چینی ها به این منطقه است. در سال 1390 در واقع سنگاپور مهمترین بندر تجاری برای سلطان ملاکا بوده است. بعدها در سال 1613 پرتقالی ها و سلطان جوهور به این منطقه حمله کرده و تا رودخانه سنگاپور پیشروی کردند و این استان را به استعمار پرتقالیها در آوردند.
در طول قرن 16 تا 19 مجمع الجزایر مالزی تحت استعمار سه کشور پرتغال؛ هلند و انگلیس بوده است. در 1818 سر توماس رافایل در سفر خود به عنوان نماینده پادشاه انگلیس تشخص داد که به منظور گسترش روابط تجاری شرکت هندشرقی با چین لازم است که هلندی ها از این منطقه رانده شوند. او اولین کشتی تجاری انگلیس و چین را به ملاکا هدایت کرد. بعداز آن با احداث یک بندر انگلیسی در سنگاپور بازرگانان عرب؛ چینی؛ یهودی و سایرملیت ها به این بازار روی آوردند. در سال 1827 چینی ها بزرگترین نژاد ساکن در سنگاپور بودند و در سال 1860 هندی ها دومین نژاد بزرگ سنگاپور را تشکیل می دادند که البته بخشی از آنان توسط انگلیسی ها به این محل آورده شده بودند.
در 1942 سنگاپور مورد حمله ژاپن واقع شد و علیرغم پیش بینی انگلیسی ها مبنی بر حمله از طریق دریا؛ ژاپن ابتدا به مالزی و سپس از طریق جنگلهای شمال به سنگاپور حمله کرد و به دلیل عدم دسترسی انگلیسی ها به حمایت کافی این منطقه به اشغال ژاپن در آمد. ژاپنی ها از 1942 تا 1945 براین منطقه سلطه داشتند و یکی از سیاه ترین دوران سنگاپور همین دوران بوده است. در این دوره حتی نام سنگاپوررا به سیونان تو تغییر داده بودند.
در 1945 نیروهای ژاپنی به محاصره انگلیس در آمد و تسلیم شدند. به این ترتیب یک حکومت انگلیسی مجددا شکل گرفت. در سالهای 1947 و 1948 انگلیسی ها انتخاباتی را برای شکل دادن یک حکومت منطقه ای در سنگاپوربرگزار کرده و مجلس نمایندگان شکل گرفت. در سال 1957 و با اعلام استقلال مالزی حکومت مستقل منطقه ای در سنگاپور همچنان به کار خود ادامه داد و زبان انگلیسی را در کنار زبان رسمی آموزشی که چینی بود ترویج کرد.
در سال 1963 چهار منطقه مالایا؛ سنگاپور؛ صباح و ساراواک تشکیل دولت ائتلافی مالزی را دادند. که البته دولت مستقل سنگاپور احساس می کرد که در حال از دست دادن منابع خود می باشد و البته دولت انگلیس نیز بی میل به استقلال سنگاپور نبود. پس از آن درگیری های نژادی در سنگاپور خصوصا بین چینی ها و مالایی ها افزایش یافت . البته چینی ها با پرداخت بخشی از درآمد خود به دولت مرکزی مالایی مخالف بودند و به این ترتیب رهبران چینی آن زمان سنگاپور به تدریج به سوی استقلال طلبی سوق یافتند و در سال 1965 پس از یک رای گیری در پارلمان مالزی برای جلوگیری از خونریزی و جنگ داخلی سنگاپور استقلال یافت.
در طول قرن 16 تا 19 مجمع الجزایر مالزی تحت استعمار سه کشور پرتغال؛ هلند و انگلیس بوده است. در 1818 سر توماس رافایل در سفر خود به عنوان نماینده پادشاه انگلیس تشخص داد که به منظور گسترش روابط تجاری شرکت هندشرقی با چین لازم است که هلندی ها از این منطقه رانده شوند. او اولین کشتی تجاری انگلیس و چین را به ملاکا هدایت کرد. بعداز آن با احداث یک بندر انگلیسی در سنگاپور بازرگانان عرب؛ چینی؛ یهودی و سایرملیت ها به این بازار روی آوردند. در سال 1827 چینی ها بزرگترین نژاد ساکن در سنگاپور بودند و در سال 1860 هندی ها دومین نژاد بزرگ سنگاپور را تشکیل می دادند که البته بخشی از آنان توسط انگلیسی ها به این محل آورده شده بودند.
در 1942 سنگاپور مورد حمله ژاپن واقع شد و علیرغم پیش بینی انگلیسی ها مبنی بر حمله از طریق دریا؛ ژاپن ابتدا به مالزی و سپس از طریق جنگلهای شمال به سنگاپور حمله کرد و به دلیل عدم دسترسی انگلیسی ها به حمایت کافی این منطقه به اشغال ژاپن در آمد. ژاپنی ها از 1942 تا 1945 براین منطقه سلطه داشتند و یکی از سیاه ترین دوران سنگاپور همین دوران بوده است. در این دوره حتی نام سنگاپوررا به سیونان تو تغییر داده بودند.
در 1945 نیروهای ژاپنی به محاصره انگلیس در آمد و تسلیم شدند. به این ترتیب یک حکومت انگلیسی مجددا شکل گرفت. در سالهای 1947 و 1948 انگلیسی ها انتخاباتی را برای شکل دادن یک حکومت منطقه ای در سنگاپوربرگزار کرده و مجلس نمایندگان شکل گرفت. در سال 1957 و با اعلام استقلال مالزی حکومت مستقل منطقه ای در سنگاپور همچنان به کار خود ادامه داد و زبان انگلیسی را در کنار زبان رسمی آموزشی که چینی بود ترویج کرد.
در سال 1963 چهار منطقه مالایا؛ سنگاپور؛ صباح و ساراواک تشکیل دولت ائتلافی مالزی را دادند. که البته دولت مستقل سنگاپور احساس می کرد که در حال از دست دادن منابع خود می باشد و البته دولت انگلیس نیز بی میل به استقلال سنگاپور نبود. پس از آن درگیری های نژادی در سنگاپور خصوصا بین چینی ها و مالایی ها افزایش یافت . البته چینی ها با پرداخت بخشی از درآمد خود به دولت مرکزی مالایی مخالف بودند و به این ترتیب رهبران چینی آن زمان سنگاپور به تدریج به سوی استقلال طلبی سوق یافتند و در سال 1965 پس از یک رای گیری در پارلمان مالزی برای جلوگیری از خونریزی و جنگ داخلی سنگاپور استقلال یافت.
